طبق اصول تحلیل هرچه مش شما کوچکتر باشد نتایج دقیقتری بدست می‌آید. برای همین در هنگام تحلیل Etabs خود دیوارها را مش می‌کند ولی اطلاعات چهار گره ی اصلی آن در طراحی ها استفاده می‌گردد. ولی اگر طراح دیوار های خود را مش کند برنامه علاوه بر دقت بالاتر در محاسبه، نتایج نقاط میانی که از برنامه خروجی گرفته میشود کمک میکند که در طراحی فونداسیون میزان میلگرد مورد نیاز واقعی تر شود. عموماً این میزان کمتر از حالتی است که دیوار مش نشده باشد.

باید توجه کرد که مش ها هنگامی خوب جواب میدهند که بصورت مربعی باشند، هرچند برخی از مهندسین اعلام میدارند که تنها در جهت طول دیوارها را مش می‌نمایند ولی این کار خالی از اشکال نمی‌باشد.

عموماً طراحی دیوار برشی ها به حالت دو بعدی محدود می‌گردد، چرا که درک و تحلیل آن برای طراح ساده تر است. همچنین رسم این نوع دیوارهای دو بعدی ساده تر و فهم نقشه های آن برای عموم تکنیسین ها ساده و راحت است. لیکن طراح می‌تواند آن بخش از دیواربرشی ای که به هم متصل است و پیوستگی کافی ای داشته باشد را با هم یکجا تحلیل و طراحی کند. در اینصورت با تجربه‌ی بالایی که دارد میتواند تشخیص دهد که کجا چه مقدار آرماتور قرار دهد که جوابگو و بهینه باشد.

البته باید که در تعیین پایرها کاملاً دقت نماید چرا که مثلاً بازشدگی در این دیوارها باعث تغییر پایربندی میشود و ممکن است طراحی برای پایر های کناری بازشوها با پایرهای زیر و روی آن همخوانی نداشته باشند. که البته این امری کلی است و مختص فقط دیوارهای سه بعدی نمی‌باشد.

میتوان به جای محاسبه لنگر، به تنش دیوار توجه کرد و تنش نرمال دیوار را با مدول گسیختگی بتن، مقایسه نمود. البته، بهتر است اول فرض شود که چند تا از دیوارها ترک خورده اند (مثلا دیوارهای طبقات پایین تر) و چند تا ترک نخورده باشند (مثل دیوارهای طبقات بالاتر). سپس درستی این فرض را چک کرد.

مدول گسیختگی بتن از فرمول در سیستم نیوتون-میلیمتر و در سیستم کیلوگرم-سانتیمتر بدست می آید و با تنش نرمال که از برنامه حاصل می‌شود، می‌توان مقایسه نمود.

در ستونک ها مانند ستون ها در محل وصله باید 6.0% رعایت گردد یعنی در خصوص میلگرد اصلی آن باید 3.0% رعایت شود

در میانه ی دیوار ها باید 4% رعایت گردد که در خصوص میلگرد اصلی آن باید 2% رعایت شود.

با فرض کنترل شدن مدل، با الگوریتم های ویژه ای ابتدا زون‌های مختلف دیواربرشی را پیدا کرده و آنها را در طبقات مختلف روی هم سوار می‌کند. نحوه ی یافتن این زونها با توجه به تنظیمات تعیین می‌گردد. بصورت پیشفرض زونها بصورت دوبعدی جمع بندی میشوند، اما امکان جمعبندی بصورت زونهای سه بعدی نیز وجود دارد. سپس با بررسی تک تک پایرهای موجود در هر زون جزئیات آن پایر را ابتدا تکمیل کرده و در زون اضافه می‌کند. سپس با توجه به اصل رعایت حداقلی زون ها را از بالا به پایین پالایش کرده و در صورت نیاز اصلاحات را اعمال می‌کند. سپس زون مربوطه را برای رسم ارسال میکند.

در رسم با توجه به مدل شدن کامل دیوار به صورت یکپارچه و وجود تک تک میلگردها بصورت آبجکت در دیوار هرگونه مقطع یا نما از دیوار قابل رسم بوده و رسم میگردد. علاوه بر‌آن با مجازی سازی روند ساخت بسیاری از نکات اجرایی در نقشه ها تعبیه می‌شوند.

پایر اساس طراحی دیوارهای برشی در Etabs می‌باشد، بطوری که در هر طبقه هر تعداد المان Wall وجود داشته باشد و با یک نام مشترک Pier معرفی شوند را با هم مدل کرده و طراحی مینماید، طبق اصل گیگو اگر در نامگذاری پایرها اشتباهی صورت بگیرد، نتایج خروجی نیز نامعتبر خواهند بود.

با فرض صحیح بودن نامگذاری پایرها، Etabs در هر طبقه دیوارهایی که پایر هم نام هستند را انتخاب کرده و آنها را با هم طرح می‌نماید. لذا باید توجه داشت که هنگام رسم نقشه ها نیز به این موارد نیز باید دقت نمود.

در هنگام رسم نقشه ی دیوارهای برشی نکته ی حائز اهمیت این است که خود پایر به درد رسم نمیخورد، بلکه ژئوگرافی دیوارها برای رسم مهم تلقی میشوند. پس برخلاف آنچه تصور می‌شود، یک دیوار که دررسم یکپارچه در نظر گرفته شود شاید در هنگام مدل سازی نیاز باشد آن را به چندین پایر تقسیم نماییم.

برای پایر نمودن دیوارها عموماً میتوان برای یک دیوار را از پایین به بالا یک نام پایر انتخاب نمود. و این نام را برای دیوارهای مجاور یا سایر دیوار‌ها نباید استفاده نمود. اگر دیوار مش شده باشد نیز تمامی ریز-دیوارهای آن را همچنان میتوان با یک نام تعیین نمود.

ولی هنگامی که در دیوار بازشدگی وجود داشته باشد، دیگر نمیتوان برای همه ی دیوار یک نام پایر انتخاب کرد زیرا که نیروها در کناره های بازشدگی مهم میشوند، در اینصورت باید برای هر طرف بازشدگی یک نام پایر و برای بالا و پایین آن هر کدام یک نام مجزا انتخاب کرد، بعبارتی در هر زون دیواربرشی بایستی حداقل چهار پایر تعبیه نمود تا نتایج طراحی از صحت برخوردار باشند.

ستونهای انتهای دیوار برشی صرفا برای راحتی در مدل بصورت ستون تعریف می‌شوند. اما در واقع ستون نبوده و ماهیت دیوار داشته و الزاما بعنوان المان مرزی انتهای دیوار طراحی می‌شوند و قبل از آنالیز مدل لازمست به دیوار و ستونهای انتهای آن یک Pier اختصاص دهیم تا با این کار برنامه ضمن اینکه دیوار و ستونهای مجاور آن را بعنوان یک المان در نظر می‌گیرد، برای یک بار(محوری ، لنگر و برش) تحلیل و طراحی می‌کند.

ضریب اصلاح سختی دیوار برشی برای در نظر گرفتن اثرات ترک خوردگی طبق آیین نامه بند [IRCODE-6-0-0-0] به میزان 0.35 می‌باشد. در مدل سازی بسته به نوع تعریف دیوار برشی این ضریب باید در مشخصه های مختلف دیوار اعمال گردند.

هنگامی که دیوار برشی بتنی بصورت Membrane تعریف شده باشند ضرایب اصلاح برای ترک خوردگی را تنها در m22 اعمال میکنیم

هنگامی که دیوار برشی بتنی بصورت Shell تعریف شده باشند ضرایب اصلاح برای ترک خوردگی را در f11, f22, m11, m22 اعمال مینماییم.

ضریب ترک خوردگی ستون‌هایی که به دیوار متصل هستند تابع ضریب ترک خوردگی دیوار برشی متصل به آنها است، اگر دیوار ترک خورده باشد رفتار تیر داشته و ممان اینرسی و مساحت دیوار و ستونها را مطابق آیین نامه 2800 بایستی در 0.35 ضرب نمود و چنانچه دیوار ترک خورده نباشد رفتار ستون داشته و ضریب اصلاح ممان دیوار و ستونها برابر 0.7 خواهد بود.

برای بررسی ترک خوردگی یا ترک نخوردگی دیوارهای برشی لازمست ابتدا ضریب ممان کلیه تیرها، ستونها و دیوارها برابر یک [؟ نیاز به بررسی] گرفت و پس از آنالیز مدل مقدار تنش کششی بتن دیوار را با مقدار مقایسه نموده و اگر تنش کششی S22 بیشتر از مقدار باشد دیوار ترک خورده بوده و در غیر اینصورت ترک نخورده محسوب می‌شود.

بطور کلی ضریب ممان کلیه تیرها بغیر از تیرهای spandrel برابر 0.35 و کلیه ستونها به استثنای ستونهای انتهای دیوار برشی برابر 0.7 خواهد بود.

دیوارهای برشی بتنی را می‌توان بصورت Membrane و هم بصورت Shell تعریف نمود

بطور تجربی وقتی بصورت Membrane تعریف میگردند سازه سبکتر ولی فونداسیون سنگین تر خواهد بود. و هنگامی که بصورت Shell تعریف گردند سازه کمی سنگین تر و فونداسیون سبک تر خواهد شد. البته سبکی و سنگینی نسبی است و بسته به عوامل بسیار زیاد دیگری نیز دارد.